சாகட்டும் சமுதாயம்!

செய்தித் தாள்களைப் பிரித்தாலே பிண வாடை வருகிறது. அந்த அளவுக்கு கொலை, வன்முறை, விபத்துச் சம்பவங்கள். முன்னெல்லாம் ஒரு கொலைச் செய்தியோ, விபத்துச் செய்தியோ வந்தால் அந்த வருடம் பூராவும் அதைப் பற்றிய பேச்சாகவே இருக்கும். பின்னர் இந்தக் கால அளவு சுருங்கி, ஒரு மாத காலம் வரையிலுமாவது சாவுச் செய்தியின் தாக்கம் நீடித்திருந்தது. இப்போது தினம் பத்து கொலைகள், பன்னிரண்டு விபத்துகள்..!

இப்படியான செய்திகளையெல்லாம் படித்துப் படித்து மனசு மரத்துவிட்டது; சொரணை போய்விட்டது. மனித உயிரின் மீதான அக்கறையும், மதிப்பும் அறவே அற்றுப் போய்விட்டது. செய்தித்தாளைப் பிரித்ததுமே சாவுச் செய்தி ஏதேனும் உண்டா என்று தேடிப் போய், அதைத்தான் சுவாரசியமாகப் படிக்கத் தோன்றுகிறது. அந்த அளவுக்கு மனசு வக்கரித்துப் போய்விட்டது. மனசில் இருந்த ஈரம் மொத்தமும் வறண்டு, பாளம் பாளமாக வெடித்துவிட்டது.

அப்படியும்கூட, என் மனசின் ஒரு ஓரமாக ஒரு சின்ன ஈரக் கசிவு இருந்திருக்கும்போலும்! இந்த வாரத்துச் செய்திகளில் இரண்டு செய்திகள் என்னை ரொம்பவே காயப்படுத்திவிட்டன.

ஒன்று: பஸ் படியில் நின்றவர் தடுமாறி டி.வி.எஸ். பஸ் ஸ்டாப்பில் விழ, பஸ்ஸின் சக்கரங்கள் அவர் மீது ஏறி, ஸ்பாட்டிலேயே மரணம். வெறுமே உச்சுக் கொட்டிவிட்டு, அந்த பஸ் பயணிகள் மீண்டும் பஸ்ஸில் ஏறிக் கொள்ள, டிரைவரும் பஸ்ஸை ஓட்டிச் சென்றுவிட்டார்.

அவ்வளவுதானா மனித உயிரின் மதிப்பு?

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஓர் ஆங்கிலப் பத்திரிகையில் ஒரு போட்டோவைப் பார்த்துத் திடுக்கிட்டேன். அமெரிக்காவா, லண்டனா என்று ஞாபகமில்லை; சாலையில் பிளாட்பாரம் ஓரமாக ஒரு குழந்தையின் சடலம் கிடக்க, ஆண்களும் பெண்களுமாகப் பலர் அங்கே போய் வந்துகொண்டு இருப்பார்கள். அவர்களில் ஒருவரின் பார்வையாவது அந்தக் குழந்தையின் மீது விழுந்திருக்காது.

‘என்னடா உலகம் இது! நல்லவேளை, நம் நாட்டில் மனித நேயம் இன்னும் அந்த அளவுக்கு வற்றிப் போய்விடவில்லை’ என்று அப்போது நினைத்தேன். அந்த நினைப்பில் இன்றைக்கு மண் விழுந்துவிட்டது.

நாமும் அமெரிக்கா, லண்டன் போல முன்னேறிக்கொண்டு வருகிறோம் என்பதன் அடையாளமாக டி.வி.எஸ். பஸ் ஸ்டாப் சம்பவத்தை எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியதுதானா?

இதை இன்னொரு கோணத்திலும் பார்க்கலாம். டிரைவர்கள் பலர் தொண்டைத் தண்ணி வற்ற, “ஏறி வாய்யா உள்ளே! படியில விழுந்து செத்தா, நீ போய்ச் சேர்ந்துடுவே! நாங்க இல்லே கோர்ட்டு வாசல்ல போய் நிக்கணும்!” என்று கடுப்படித்தும், அவர் ஏதோ தங்கள் உரிமையில், சந்தோஷத்தில் குறுக்கிடுவதாக நினைத்து முறைக்கிற பயணிகளை நான் தினம் தினம் பார்த்து வருகிறேன். தாங்கள் ஏதோ பெரிய சாகசச் செயல் செய்வதாக நினைத்துப் படியில் வீம்புக்குத் தொங்கி வருகிற கல்லூரி மாணவர்களையும் தினசரி பயணத்தில் பார்க்கிறேன்.

இந்த டி.வி.எஸ். சம்பவத்துக்குப் பிறகும்கூட, பஸ்ஸினுள் இடம் இருந்தும், அழும்பாகப் படிக்கட்டில் நின்றபடி பயணம் செய்தவர்களை இன்றைய பயணத்திலும் பார்த்தேன்.

இப்படியான சூழ்நிலையில், இம்மாதிரி விபத்துச் செய்திகளைக் கேள்விப்படும்போது, தவிர்க்க முடியாமல், ‘ஒழியட்டும் சனியன்கள்! நாட்டுக்காவது கொஞ்சம் பாரம் குறையும்!’ என்று ஒரு கொடூர எண்ணம் மனதில் எழுவதைத் தவிர்க்கவே முடியவில்லை.

பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பெல்லாம், சாலையில் யாராவது விழுந்து கிடந்தால், ‘ஐயோ பாவம்!’ என்று ஓடிப் போய்த் தூக்கத் தோன்றும். யாராவது ஓடிப் போய் சோடா கீடா வாங்கி வந்து, அவர் முகத்தில் அடிப்பார்கள். ‘என்னங்க ஆச்சு?’ என்று கனிவோடும் அக்கறையோடும் விசாரிக்கிற ஈர மனசுக் கூட்டம் அவரைச் சுற்றி நிற்கும். பத்திரமாக அவரை அவரது வீட்டுக்குக் கொண்டு போய்ச் சேர்க்கிற பொறுப்பை யாராவது ஒருவர் முன்வந்து ஏற்றுக் கொள்வார்.

அந்தக் காலமெல்லாம் மலையேறிவிட்டது. இன்றைக்கு யாரைப் பற்றியும் யாருக்கும் அக்கறையில்லை; கவலையில்லை. ‘எவன் எக்கேடு கெட்டால் எனக்கென்ன? என் காரியம் நடந்தால் சரி!’ என்கிற சுயநலம் பெருகிவிட்டது.

அதற்குக் காரணம், எவனும் இங்கே யோக்கியம் இல்லை. யார் மீதும் யாருக்கும் நம்பிக்கை இல்லை. ‘ராஸ்கல்! கொழுப்பெடுத்துப்போய் கண்ணு மண்ணு தெரியாம மூக்கு முட்டக் குடிச்சிருப்பான். அதான், இப்படி விழுந்து கிடக்கிறான். வேணும் இவனுக்கு!’ என்று அருவருப்போடு முகத்தைச் சுளித்தபடி கடந்து போய்விடுகிறார்கள்.

யோசிக்கும் வேளையில், தனிப்பட்ட முறையில் யாரையும் குற்றம் சாட்டத் தோன்றவில்லை எனக்கு. ஒட்டு மொத்த சமுதாயமே சீரழிந்துகொண்டு இருக்கிறபோது யாரைக் குற்றம் சாட்டுவது?

இரண்டாவது செய்தி: ஆசிரியை திட்டினார் என்று நடுரோட்டில் மண்ணெண்ணெயைத் தன் மீது ஊற்றிக்கொண்டு, கொளுத்திக்கொண்டு இறந்து போன சிறுமி. அந்தச் சின்னப் பெண்ணுக்கு ஆறு வயசோ, ஏழு வயசோதான்!

இத்தனைச் சிறிய குழந்தைக்கு கெரஸினைத் தன் மீது ஊற்றிக்கொண்டு இறந்துபோக வேண்டும் என்கிற எண்ணம் வந்தது எப்படி?

டி.வி. சீரியல்கள் செய்கிற பிரெயின்வாஷ்தான் இதற்கு முக்கியக் காரணம் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. தூக்கு மாட்டிக்கொண்டு இறந்துபோகிற அல்லது தலையில் கெரஸினை ஊற்றி நெருப்பு வைத்துத் தற்கொலை செய்துகொள்கிற சீன் இல்லாத சீரியல் ஏதாவது ஒன்று சொல்லுங்கள் பார்க்கலாம்.

அந்த ஆசிரியை சற்றுக் கடுமையாகவே திட்டிவிட்டார் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அதற்காக ஒரு சின்னப் பெண்ணுக்குத் தற்கொலை எண்ணம் தோன்றுமா? வீட்டுப் பாடம் எழுதி வரவில்லை என்று கோபித்துக்கொண்டதற்கே ஒரு சின்னப் பெண் தற்கொலை அளவுக்குப் போயிற்றென்றால், இது வளர்ந்த பின்னால் வாழ்க்கையை எப்படி எதிர்கொண்டிருக்கும்? போராட்டங்கள் நிறைந்ததுதானே வாழ்க்கை? அதைத் தைரியமாக எதிர்கொள்ள அந்தக் குழந்தைக்குக் கற்றுக் கொடுக்காதது யார் தவறு? பெற்றோரின் தவறா? பள்ளிக்கூடங்களின் தவறா? இந்தச் சமுதாயத்தின் தவறா? ஊடகங்களின் தவறா?

தேர்வில் தோற்றால் தற்கொலை; காதலில் தோற்றால் தற்கொலை; வேலை கிடைக்கவில்லை என்றால் தற்கொலை; போட்டியில் பரிசு கிடைக்கவில்லை என்றால் தற்கொலை; அடுத்தவன் அவமானமாகப் பேசிவிட்டான் என்றால் தற்கொலை... தற்கொலை, தற்கொலை, தற்கொலை..! எங்கே போய்க்கொண்டிருக்கிறது நாடு?

உண்மையில் தங்கள் செயலுக்காக அவமானப்பட வேண்டியவர்கள் யாரும் அவமானப்படுவதில்லை. அவர்கள் மான, அவமானங்களைத் துடைத்துப் போட்டுவிட்டுத் தங்கள் காரியத்தைப் பார்த்துப் போய்க்கொண்டே இருக்கிறார்கள். ஊடகங்கள் உசுப்புகிற உசுப்பலில், அவமானம் கொள்ளத் தேவையில்லாததற்கெல்லாம் பெரிய மானக்கேடே நடந்துவிட்டாற்போன்று துக்கித்துத் தற்கொலை செய்துகொள்பவர்கள் அப்பாவிகள்தான்!

அதிலும், ஆறு வயசுக் குழந்தையின் தற்கொலை... சே! இதற்காக இந்தச் சமுதாயமே அவமானப்பட்டு நாக்கைப் பிடுங்கிக்கொண்டு சாகவேண்டும்!

.