என் புகுந்த வீடு - 15

பூ மனம்!

ஆனந்த விகடனில் நான் பணியில் சேர்ந்த புதிதில் (1995) அங்கே டி.டி.பி. செக்‌ஷனில் மட்டுமே ஐந்தாறு சிஸ்டம்கள் இருக்கும். வெளியிலிருந்து கையெழுத்துப் பிரதிகளாக வரும் சிறுகதைகள், கட்டுரைகள் ஆகியவற்றை டி.டி.பி. ஆபரேட்டர்கள்தான் கம்போஸ் செய்து பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துக் கொடுப்பார்கள். அதை புரூஃப் ரீடர்கள் பார்த்துத் திருத்திக் கொடுப்பார்கள். அந்தத் திருத்தங்களை மீண்டும் டி.டி.பி-யில் செய்து, வேறு பிரிண்ட் அவுட் தருவார்கள். அதை உதவி ஆசிரியர்களாகிய நாங்கள் ஆங்கங்கே திருத்தி, எடிட் செய்து திரும்பக் கொடுத்தால், அந்தத் திருத்தங்களைச் செய்து மீண்டும் பிரிண்ட் அவுட் எடுத்துத் தருவார்கள்.

நாங்கள் செய்த திருத்தங்கள் சரிவரச் செய்யப்பட்டிருக்கிறதா என்று புரூஃப் ரீடர்கள் புரூஃப் பார்த்து, விட்டுப் போனவற்றை மீண்டும் திருத்தி, தங்கள் கண்களில் படும் பிழைகளையும் திருத்தி, மீண்டும் டி.டி.பி. ஆபரேட்டர்களிடம் கொடுப்பார்கள். இப்படி, கையெழுத்துப் பிரதியாக வந்த ஒரு கதையோ, கட்டுரையோ ஏழெட்டுத் தடவைகளுக்கு மேல் ஆசிரியர் குழுவுக்கும் டி.டி.பி. செக்‌ஷனுக்கும், புரூஃப் ரீடிங் செக்‌ஷனுக்கும் போய்ப் போய் வரும்.

இப்படியாக, ஒரு கட்டுரை அல்லது கதை பத்திரிகையில் வெளியாகும் தகுதி பெறுவதற்குள் அதற்குக் குறைந்தபட்சம் 100 தாள்களுக்கு மேல் பிரிண்ட் அவுட் எடுக்கப்பட்டிருக்கும். எனில், ஆனந்த விகடன், ஜூனியர் விகடன் ஆகிய இரண்டு பத்திரிகைகளுக்கும் சேர்த்து, ஒரு மாதத்தில் எத்தனை ஆயிரம் பக்கங்கள் பிரிண்ட் அவுட் எடுக்கப்பட்டிருக்கும் என யோசித்துப் பாருங்கள். இதில், பிரசுரமானவை மட்டுமல்ல, பிரசுரமாக கதை, கட்டுரைகளும் அடங்கும். அவற்றுக்கான பிரிண்ட் அவுட்களையும் கணக்கில் கொள்ள வேண்டும்.

இதனால் பிரிண்ட் அவுட் எடுக்கும் செலவு மிக மிக அதிகமானது மட்டுமல்ல; எங்களின் உழைப்பும், நேரமும் அதிக அளவில் விரயமாகிக்கொண்டு இருந்தன. இதற்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்க நினைத்தார் அப்போதைய ஜே.எம்.டி-யும் இப்போதைய எங்களின் எம்.டி-யுமான திரு.பா.சீனிவாசன். ஆசிரியர் குழுவில் இருக்கும் அனைவருமே கம்ப்யூட்டர் அறிவு பெற வேண்டும், அவர்களே தங்கள் மேட்டர்களை கம்போஸ் செய்ய வேண்டும், சிஸ்டத்திலேயே திருத்தங்கள் செய்ய வேண்டும், எடிட் செய்ய வேண்டும், லே-அவுட் செய்யப்பட்ட பக்கத்தை சிஸ்டத்திலேயே பார்த்து, லே-அவுட்டுக்கு வெளியே நிற்கும் பகுதிகளை எடிட் செய்து செட் செய்ய வேண்டும் என விரும்பினார். இதற்காக எடிட்டோரியலில் உள்ள அத்தனை பேருக்கும் சிஸ்டம் வழங்க முடிவு செய்தார்.

இதற்கு முன்னோட்டமாக, ஆசிரியர் குழுவில் உள்ள யாராவது ஒருவருக்குப் பரிசோதனை முயற்சியாக ஒரு சிஸ்டம் வழங்கி, அதில் அவர் எப்படிப் பணியாற்றுகிறார், என்னென்ன சிரமங்கள் உண்டாகிறது, அவற்றை எப்படி நிவர்த்தி செய்யலாம் என்று கணிக்க விரும்பினார். பரிசோதனை எலியாக நான் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டேன்.

அதற்குக் காரணம், ஆசிரியர் குழுவில் டைப்ரைட்டிங் பாஸ் செய்திருந்தது நான் மட்டுமே! இன்றைக்கு சிஸ்டத்தில் இயங்குபவர்கள், கம்போஸ் செய்பவர்கள் யாருமே முறையாக டைப்ரைட்டிங் கற்றவர்கள் இல்லை; அது அவசியமும் இல்லை என்று தெளிவாகிவிட்டது. ஆனால், அன்றைக்கு கம்ப்யூட்டரில் கம்போஸ் செய்ய வேண்டுமென்றால் டைப்ரைட்டிங் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்று ஓர் எண்ணம் எல்லோருக்கும் இருந்தது. அதன்படி, விகடன் குழுமத்திலேயே முதன்முதலாக, ஆசிரியர் குழுவில் இருந்த ஒருவன் சிஸ்டத்தில் மேட்டர்களை கம்போஸ் செய்யவும், திருத்தவும், லே-அவுட் பக்கங்களைப் பார்த்து எடிட் செய்யவும் பழகினான் என்றால், அது நான்தான்!

“எவ்வளவு நாளைக்குள் சிஸ்டத்தில் கம்போஸ் செய்யப் பழகுவீர்கள்?” என்று ஜே.எம்.டி. கேட்டதற்கு, “ஒரு மாதத்துக்குள் பழகிவிடுவேன்” என்றேன். இப்போது நினைத்தால் சிரிப்பாக இருக்கிறது. இன்றைக்குப் புதிதாக ஆசிரியர் குழுவில் சேருபவர்கள் சிஸ்டத்தில் முதல் நாளே உட்கார்ந்து மேட்டர் கம்போஸ் செய்ய ஆரம்பித்துவிடுகிறார்கள். யாரும் தட்டச்சு பழகியவர்கள் இல்லை. தேவையும் இல்லை போலிருக்கிறது. ஆனால், அன்று நான் ஒரு மாதம் என்று தவணை கேட்டவுடன், ஜே.எம்.டி. அதைப் பெரிய ஆச்சரியத்தோடு வரவேற்று, “வெரிகுட்! நைஸ்” என்றார்.

அதன்படி நான் கம்ப்யூட்டரில் கம்போஸ் செய்யப் பழகியதோடு, அதில் தேவையான லொகேஷன்களில் ஃபைல் நேம் கொடுத்து ஸேவ் செய்யவும், தேவைப்பட்டால் பிரிண்ட் அவுட் எடுக்கவும், லே-அவுட்களில் எடிட் செய்யவும் ஒரு மாதத்துக்குள் பழகிவிட்டேன்.

அப்போது ஃப்ளாப்பி என்று ஒன்று உண்டு. சதுரமான பிளாஸ்டிக் போல இருக்கும். அதை சிஸ்டத்தில் சொருகி. மேட்டர்களை காப்பி எடுத்துக் கொள்ளலாம். அதிகபட்சம் 2 எம்.பி. வரையில் அதில் சேமிக்க முடியும். வீட்டிலும் ஒரு சிஸ்டம் வாங்கி வைத்துக்கொண்டால், ஃப்ளாப்பியில் காப்பி செய்து எடுத்துக்கொண்டு போய், வீட்டிலும் நிதானமாக திருத்திக் கொண்டு வரலாமே என்ற எண்ணம் உண்டானது. சிஸ்டம் வாங்குவதென்றால் ரூ.20,000/- ரூ.30,000/- ஆகுமே என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்த நேரத்தில், வெறும் ரூ.6,000/-க்கு நல்ல சிஸ்டம் வாங்கித் தருகிறேன் என்றான் என் தம்பி. உடனே வாங்கிவிட்டேன். அந்த வகையில் விகடன் குழுமத்திலேயே முதன்முதலில் வீட்டுக்கென தனி பி.சி. வாங்கியவனும் நான்தான்.

சிஸ்டம் வந்ததும், வீட்டிலும் கம்போஸ் செய்யத் தொடங்கினேன். மிக ஆர்வமாகச் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்த காலம் அது. இன்டர்நெட் உபயோகத்துக்கு வந்திருந்த புதுசு. அலுவலகத்து சிஸ்டத்தில், இன்டர்நெட்டில் கூகுளில் தேடவும், இமெயில் ஐ.டி-க்களை ஏற்படுத்தி, பாஸ்வேர்டு செட் செய்யவும் கற்றுக்கொண்டேன். ஆர்வக்கோளாறில் யாஹூ டாட்காம், சிஃபி டாட்காம்,  ரீடிஃப் மெயில் டாட்காம், ஹாட்மெயில் டாட்காம் எனப் பலவற்றில் இமெயில் ஏற்படுத்திக்கொண்டு, ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒவ்வொரு பாஸ்வேர்டு வைத்து, பின்னாளில் எதற்கு எந்த பாஸ்வேர்டு என மறந்துபோனதில் எதையுமே உபயோகிக்க முடியாமல் போனது. பின்னொரு நாளில் ஏற்படுத்திக்கொண்ட ஜிமெயில் கணக்கு மட்டுமே இப்போது உள்ளது. என் வீட்டு சிஸ்டத்துக்கு 2007-லிருந்துதான் இன்டர்நெட் இணைப்பு பெற்றதாக ஞாபகம்.

சேர்மன் பற்றிய இந்தக் கட்டுரைத் தொடரில் இந்தத் தகவல்கள் எதற்கு என நீங்கள் யோசிக்கலாம். விஷயத்துக்கு வருகிறேன்.

எடிட்டோரியலில் எனக்கு சிஸ்டம் வழங்கப்பட்டபோது, ஆசிரியர் எஸ்.பாலசுப்ரமணியன் அவர்கள் மேசையிலும் சிஸ்டம் வைக்கப்பட்டு, அவரும் அதில் கம்போஸ் செய்யவும், ஸேவ் செய்யவும் பழகத் தொடங்கியிருந்தார்.

வெறுமே மைக்ரோசாஃப்ட் வேர்ட் பேடில் கம்போஸ் செய்வதைத் தாண்டி, எக்ஸெல் ஷீட்டில் அட்டவணைகள் தயார் செய்யவும் நான் பழகினேன். விகடன் பரிசீலனைக்கு வந்த சிறுகதைகள், அவற்றில் முதல் கட்டத்தில் தேர்வான கதைகள், ஆசிரியரின் பரிசீலனைக்கு வைக்கப்பட்டவை, தேர்வானவை, நிராகரிக்கப்பட்டவை, திருப்பி அனுப்பப்பட்டவை, பிரசுரமானவை, பிரசுரமான விகடன் தேதி ஆகியவற்றின் அட்டவணையை நான் எக்ஸெல் ஷீட்டில் அடித்து வைத்துக்கொண்டேன். ஆசிரியர் தமது படைப்பை பண்ணையில் வளரும் பறவைகள் பற்றிய விவரங்களை எக்ஸெல் ஷீட்டில் தயார் செய்துகொள்வார். எடிட்டோரியலைப் பொறுத்தமட்டில் ‘அலுவலகத்திலேயே எக்ஸெல் ஷீட்டைப் பயன்படுத்தும் இரண்டு பேர் எம்.டி-யும் ரவிபிரகாஷும்தான்’ என்றொரு பேச்சு தமாஷாக நிலவியது. ஆனால், அக்கௌண்ட்ஸில் பலர் எக்ஸெல் ஷீட்டைப் பயன்படுத்திக் கொண்டிருந்தார்கள் என நினைக்கிறேன்.

சிஸ்டம் பயன்படுத்துவதில் ஏதேனும் சந்தேகம் என்றால், நான் எம்.டி-யைக் கேட்பேன். தெளிவாக விளக்கிச் சொல்வார். அவர் புதிதாக ஏதேனும் பயன்பாட்டைக் கண்டுபிடித்திருந்தால் என்னிடம் அது பற்றிப் பகிர்ந்துகொள்வார்.

ஒருமுறை அவரிடம் பேசிக்கொண்டு இருந்தபோது, எக்ஸெல் ஷீட்டில் தான் தயார் செய்து வைத்திருந்த கணக்கு வழக்குகளைக் காண்பித்து விளக்கிக்கொண்டு இருந்தார் எம்.டி. ரொம்ப நீளமாக இருந்த அட்டவணையை ஸ்க்ரால் செய்து இழுத்து இழுத்துப் பார்க்கும்படி இருந்தது. “இப்படித்தான் பார்க்க வேண்டுமா சார்?” என்று கேட்டேன். “வேண்டாமே! அது உங்களுக்குத் தெரியாதா? தேவையில்லாத அட்டவணை ‘காலம்’களை ‘ஹைட்’ பண்ணிக் கொள்ளலாமே!” என்று உற்சாகமாக விளக்கினார்.

பின்னர் எனது எக்ஸெல் அட்டவணையில் எனக்கு ஏற்பட்ட ஒரு சந்தேகத்தை அவரிடம் கேட்டேன். அதாவது,  ‘பரிசீலனைக்கு வந்த கதைகள்’ என ஒரு காலத்தின் தலைப்பு இருந்தால், இரண்டு வரியாக அடித்தாலும் ‘பரிசீலனைக்கு’ என வார்த்தை அகலமாக இருக்கும். அதன் கீழ் அதிகபட்சம் மூன்று இலக்க எண்களை மட்டுமே பதிவு செய்வதாக இருக்கும். இப்படி ஒவ்வொரு காலத்தின் தலைப்பும் நீளமாக அமைய, அதில் இடம்பெறும் எண்கள் 3 இலக்கம், 2 இலக்கம் என்றே அமைவதால், அட்டவணையின் அகலம் நீளமாக ஆகி, அட்டவணை ஒருமாதிரி வெலவெலவென்று காலியாகத் தோன்றும். இதற்குப் பதிலாக அட்டவணையின் தலைப்புகளை ஒவ்வொரு காலத்திலும் கீழிருந்து மேலாக அமையும்படி, அதாவது வெர்ட்டிகிளாக அடிக்க முடிந்தால் நன்றாக இருக்குமே என்று நினைத்தேன்.

இதை ஆசிரியரிடம் சொன்னதும், “ஆமாம்! அப்படி அடிக்க முடிந்தால் எனக்கும்கூட சௌகரியமாக இருக்கும். அதற்கு ஏதாவது ஒரு வழி கண்டிப்பா இருக்கும். நீங்களும் கண்டுபிடியுங்கோ. நானும் ஏதாவது வழி இருக்குமான்னு தேடிப் பார்க்கிறேன்!” என்றார்.

இரண்டு நாள் கடந்திருக்கும். இன்டர்காம் ஒலித்தது. எடுத்துப் பேசினால் எடிட்டர். “ரவிபிரகாஷ், கொஞ்சம் என் ரூமுக்கு வந்துட்டுப் போறேளா?” என்றார். உடனே எழுந்து போனேன்.

“வாங்கோ! ரெண்டு நாளைக்கு முன்னால கேட்டேளே, வெர்ட்டிகிளா தலைப்பு அடிக்க முடியுமான்னு! எப்படின்னு கண்டுபிடிச்சுட்டேளா?” என்று கேட்டார் புன்சிரிப்போடு.

“இல்லை சார், நானும் எப்படி எப்படியோ ட்ரை பண்ணிப் பார்த்தேன். என்னால கண்டுபிடிக்க முடியலை!” என்றேன்.

“ஆனா, நான் கண்டுபிடிச்சிட்டேனே!” என்றார் ஒரு குழந்தையின் குதூகலத்தோடு. “அப்படியா சார்!” என்றேன்.

“ஆமாம்! இங்கே பாருங்கோ...” என்று அதற்கான வழிமுறையை விளக்கினார்.

அப்போதெல்லாம் சிஸ்டத்திலேயே இன்பில்ட்டாக ஃப்ரீசெல் கேம் இருக்கும். (இப்போது ஆன்லைனில் மட்டும் உள்ளது என்று நினைக்கிறேன்.) சீட்டுகளை வரிசைப்படுத்தும் ஆட்டம் அது. ஜாலியாக அதில் சில நேரம் விளையாடிக்கொண்டு இருப்பார் எம்.டி. நான் அவருடைய அறைக்குள் ஏதோ காரியமாகப் போகும்போது, “கொஞ்சம் இருங்கோ! இதை முடிச்சுட்டு வந்துடறேன்!” என்பார். “நான் இதுல ஃபர்ஸ்ட் லெவல் முடிச்சுட்டேன். செகண்ட் லெவல் ஆடிண்டிருக்கேன். நீங்க விளையாடி இருக்கேளா? மூளைக்கு நல்ல வேலை தர்ற கேம் இது. ஆடிப் பாருங்கோ, ரொம்ப சுவாரஸ்யமா இருக்கும்!” என்பார்.

குழந்தை சட்டென்று கோபப்படும். அதே நேரம் அந்தக் கோபம் வந்த நொடியில் காணாமல் போகும். தனக்குத் தெரிந்த ஒரு விஷயத்தை ஆர்வத்தோடு மற்றவருக்கு விளக்கிச் சொல்லும். அதே ஆர்வத்தோடு புதிய விஷயங்களைக் கற்றுக் கொள்ளும். மனதில் கல்மிஷமின்றி எல்லாருடனும் அன்பைப் பரிமாறிக் கொள்ளும்.

தன்னுடைய மனசை இறுதிக்காலம் வரை ஒரு குழந்தையின் மனசைப் போன்று பூ மாதிரி வைத்துக்கொண்டிருந்தவர் எங்கள் சேர்மன். அவருடனான அனுபவங்களை ஒவ்வொரு முறையும் பகிர்ந்துகொள்ளும்போதும், இன்று அவர் எங்களிடையே இல்லையே என்கிற ஏக்கமும் வருத்தமும் ஏற்படத்தான் செய்கிறது.

(இன்னும் சொல்வேன்)