தாழ்ந்த கண்ணோட்டமா? எனக்கா?!

கடந்த 2009-ம் வருடம், ஜூன் மாதம் ‘நானும் என் சாவி சகாக்களும்’ என்னும் தலைப்பில், எனக்கு சீனியர்களாக, மும்மூர்த்திகளாக விளங்கிய சி.ஆர்.கண்ணன், ரமணீயன் மற்றும் சத்தீஷ் கே.வைத்தியநாதன் மூவரைப் பற்றி எழுதிவிட்டு, அடுத்து எனக்கு உதவியாளர்களாக வந்து சேர்ந்த எட்டு பேரைப் பற்றியும் எழுதியிருந்தேன்.

அதில், ‘மூவரும் சென்ற பின்னர், சாவியில் என் ஆட்சிதான்! எனக்கு உறுதுணையாக இருக்க உதவியாளர்களைத் தேர்ந்தெடுத்துக்கொள்ளும்படி சாவி ஒரு யோசனை சொன்னார். அதன்படி, சாவியில் ஜர்னலிசம் பழக விருப்பம் உள்ளவர்கள் (விகடன் மாணவர் திட்டம் போல்) தங்கள் படைப்பு ஒன்றையும், போட்டோ, பயோடேட்டாவையும் இணைத்து அனுப்பச் சொல்லி சாவியில் அறிவிப்பு வெளியிட்டேன். ஆயிரக்கணக்கில் வந்து குவிந்த விண்ணப்பங்களில் நானே எட்டு பேரைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். இருவர் ஆண்கள்; ஆறு பேர் பெண்கள். அவர்கள் வருமாறு...’ என்று குறிப்பிட்டுவிட்டு, அந்த எட்டு பேரைப் பற்றியும் சிறுகுறிப்பு வரைந்திருந்தேன்.

அவர்களில் ஒருவர் ஷ்யாமா. ‘சாவியில் சில நாட்கள்’ என்னும் தலைப்பில், சாவியில் பணியாற்றிய அனுபவங்களைச் சுவைபடத் தொகுத்து, ஒரு புத்தகமாக வெளியிட்டுள்ளார் அவர். அதன் ஒரு பிரதியை எனக்கும் சமீபத்தில் அனுப்பி வைத்திருந்தார்.

208 பக்கங்கள் கொண்ட அந்தப் புத்தகத்தில் என்னைப் பற்றியும் ஓரிரு பாராக்கள் எழுதியுள்ளார். அதற்காக அவருக்கு என் மனமார்ந்த நன்றியைத் தெரிவித்துவிட்டு, அந்த வரிகளை அப்படியே உங்கள் பார்வைக்கு இங்கே பதிவிட்டுள்ளேன்.

“சாவி எடிட்டோரியலின் நடுநாயகமாக எங்கள் பயிற்சிக் காலகட்டத்தில் செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தவர் திரு.ரவிபிரகாஷ். (இப்போது ஆனந்தவிகடனின் பொறுப்பாசிரியராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார்). இப்போது அவர் எப்படிப்பட்டவர் என்று எனக்குத் தெரியாது. அப்போது அவர் எங்கள் கண்களுக்கும் மனதுக்கும் மிகவும் கண்டிப்பானவராகவும் கறாரானவராகவுமே தென்பட்டார். அதிகம் புன்னகைக்க மாட்டார். அவருடன் பழகலாம் என்று தோன்றுகின்ற அளவிற்கு ஸ்நேகமும் காண்பிக்க மாட்டார். இவர் எங்களை ஊக்குவித்ததாகவும் யாரும் உணரவில்லை. எடிட்டோரியலுக்குள் நுழைந்து, அவரிடமிருந்து நாங்கள் எதையும் கற்றுக்கொண்டுவிட முடியவில்லை. எங்களுக்குள் இது ‘இவர்கள் (எங்களை) முன்னேற்றத்தைத் தடுத்துவிட வேண்டும்’ என்கிற ரீதியில் கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு அவர் செயல்படுகிறார் என்றும் சொல்லிவிட முடியாதபடி, அவர்... அவராக மட்டுமே செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தது எடிட்டோரியலுக்கும் எங்களது ரிப்போர்ட்டிங் அறைக்கும் இடையே மிக உயர்ந்த குறுக்குச் சுவரை எழுப்பி இருந்தது என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். பின்னாட்களில் அனுராதா சேகரும் லோகநாயகியும் அவருடன் சற்றே பழகுவதற்கான வாய்ப்பினைப் பெற்றிருந்தார்கள் என்று கேள்விப்பட்டேன்.”

மேலே கொடுக்கப்பட்ட வரிகள் பக்கம் 120-ல். இதையடுத்து 170-ம் பக்கத்தில்... சில்க் ஸ்மிதாவை பேட்டி எடுக்கச் சென்று வந்ததை விவரித்துவிட்டுத் தொடர்கிறார் ஷ்யாமா.

“சாவி அவர்கள், சில்க்கின் புகைப்படங்களைச் சில விநாடிகள் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். ‘சரி... இவளை பின் அட்டைல வரிசையா போடச் சொல்லு ரவிபிரகாஷ்கிட்ட...’ எனக்குச் சந்தோஷமாய் இருந்தது. அட்டையில் சில்க் இடம்பெறப் போறாளே என்று. எந்தக் காரணத்தால் இந்த முடிவு மாறிவிடக் கூடாது என்று நினைத்து, “சார், நான் சொன்னா ரவிபிரகாஷ் கேட்கமாட்டார் சார்... ‘பின் அட்டையில் போடு’ன்னு ஒரு ஸ்லிப் எழுதிக் கொடுங்க சார்’ என்றேன்.

‘ஏன், உனக்கும் அவனுக்கும் ஆகாதா?’

‘அதெல்லாம் இல்லை சார்... அவர் நீங்க சொன்னாத்தான் கேப்பார். நாங்கெல்லாம் அப்புறம் வந்தவங்கதானே... நாங்க சொல்லி அவர் செய்யறதுக்கு அவ்ர் பொஸிஷன் இடம் கொடுக்காது’.

‘அதென்ன பொஸிஷன்... இங்கெ அதெல்லாம் யாருக்கும் கிடையாது. புரிஞ்சுதா... போ’ என்றுவிட்டு கடுகடுப்பாய் ஒரு துண்டுக் காகிதத்தில் ‘பின் அட்டைக்கு’ என்று எழுதி, ‘போ... போய் அவன் கிட்ட கொடு’ என்றார்.

நான் கீழே இறங்கியதும், பிழை திருத்தும் சம்பத் அவர்களை அழைத்து, ‘இதை சாவி சார் ரவிபிரகாஷ்கிட்ட கொடுக்கச் சொன்னார்’ என்று கூறி அவர் கையில் கொடுத்தனுப்பி, ‘எடிட்டோரியல் இன்சார்ஜ்’ ஆகவும், உதவி ஆசிரியர் நிலையிலும் இருந்த ரவிபிரகாஷை நேருக்கு நேர் சந்திப்பதைத் தவிர்த்தேன். ஏனோ தெரியவில்லை... எங்களுக்குள் மனம் வருத்தப்படும்படி எதுவும் நடந்ததில்லை. ஆனால், எனக்கு அவருடன் பழகுவது அவ்வளவு சுலபமாக இருந்ததில்லை. பல நேரங்களில் பத்திரிகையாளர் பயிற்சிக்கு வந்திருக்கும் எங்களை அவர் தாழ்ந்த கண்ணோட்டத்துடன் பார்ப்பதாக எனக்கு... (எனக்கு மட்டுமே) பட்டுக்கொண்டிருந்தது. இது தவறான பார்வையாகவும் இருக்கலாம்.

எது எப்படியோ... 11.1.89 தேதியிட்ட தேதியிட்ட சாவியின் பின் அட்டையில் சில்க் ஸ்மிதாவின் மூன்று வண்ணப்படங்கள் மிக அழகாக ரவிபிரகாஷ் மற்றும் அவருடைய குழுவினரால் லே-அவுட் செய்யப்பட்டு வெளிவந்தது. அந்தச் சாவியின் அட்டையில் இன்னுமொரு சற்றே பிரமிப்பான, என்னைச் சந்தோஷக் கடலில் ஆழ்த்திய ஒரு விஷயமும் இருந்தது. அது என்னவென்றால், பின் அட்டையில் என் பெயரையும் இடம்பெறச் செய்திருந்ததுதான். பெயரில் என்ன இருக்கிறது என்பார்கள். பெயரெடுத்தவர்களுக்குதான் பெயரின் அருமை தெரியுமோ என்னவோ? சம்பத் அந்த வார சாவி இதழ் வெளிவந்ததும், அதை எடுத்துக்கொண்டு என்னிடம் வந்தார். ‘பாத்தியா, பின் அட்டைல உன் பெயரும் வந்திருக்கு’ என்றார். ‘ஆமாம் சம்பத்... ரொம்ப ஆச்சர்யமா இருக்கு’. ‘உனக்கு அதிர்ஷ்டந்தான் போ... கிழம் (சாவியை அவர் அப்படித்தான் சொல்வார்) அட்டைல நேம் கிரெடிட் கொடுக்கவே மாட்டார். என்னமோ... உனக்குக் கொடுத்துட்டார். ரொம்ப கொடுத்து வெச்சிருகே...’ அட்டகாசமாய் சிரித்துக்கொண்டே போனார் சம்பத்.”

அவ்வளவுதான் ஷ்யாமா என்னைப் பற்றி அந்தப் புத்தகத்தில் எழுதியிருந்த குறிப்புகள். எனக்கு ஒரு விஷயம் மட்டும் ஆச்சர்யமாக இருக்கிறது. எதைக் கொண்டு அவர் என்னைப் பற்றி அப்படி ஒரு கணிப்புக்கு வந்தார்?! “எங்கள் முன்னேற்றத்தைத் தடுத்துவிட வேண்டும் என்று கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு செயல்படுகிறார் என்றும் சொல்லிவிட முடியாதபடி...”, “பயிற்சிக்கு வந்திருக்கும் எங்களை அவர் தாழ்ந்த கண்ணோட்டத்துடன் பார்ப்பதாக எனக்கு (எனக்கு மட்டுமே) பட்டுக்கொண்டிருந்தது” என்றெல்லாம் என்னைப் பற்றித் தானே சில யூகங்களைக் கற்பித்துக்கொள்ள வேண்டிய அவசியம் என்ன நேர்ந்தது? ‘எங்களுக்குள் வருத்தப்படும்படி எதுவும் நடந்ததில்லை’ என்றும் அவரே இதில் சொல்லியிருக்கிறார். அப்படியென்றால், தனது சந்தேகங்களை நேரடியாக அப்போதே என்னிடம் கேட்டிருக்கலாமே? ஏன் செய்யவில்லை?

சாவி சார் அன்றைக்கு சில்க் ஸ்மிதாவின் படங்களை ‘பின் அட்டைக்கு’ என்று குறிப்பெழுதித் தந்தாரே தவிர, அதற்குப் பின்பு அவர் அதில் தலையிடவே இல்லை. பின அட்டையில் ஷ்யாமாவின் பெயரைப் போட வேண்டும் என்றும் அவர் சொல்லவில்லை. நானேதான் போட்டேன்.

எனக்கு உதவியாளர்களாக நானே எட்டுப் பேரைத் தேர்ந்தெடுத்துவிட்டு, அவர்களை முன்னேற விடாமல் தடுப்பதில் எனக்கென்ன லாபம்? ஆனால், அப்படியொரு எண்ணம் எப்படியோ அவர்கள் மனத்தில் விஷ வித்தாக ஆழப் பதிந்திருப்பதை நான் உணர்ந்துகொண்டேன்.

இந்தச் சூழ்நிலையில், ஆசிரியர் சாவியிடம் கோபித்துக்கொண்டு வெளியே செல்ல வேண்டிய கட்டாயம் நேரிட்டது. பொதுவாக ஏற்கெனவே இரண்டு முறை நான் இப்படிக் கோபித்துக்கொண்டு போயிருந்தாலும், அதிக பட்சமாக இரண்டு மாத காலத்துக்குள் சாவியிடமே வந்திருந்தேன். ஆனால், அந்த முறை அப்படி நான் மீண்டும் சாவி பத்திரிகைக்குத் திரும்பி வர விரும்பவில்லை. (அதற்கு முக்கியமானதொரு காரணம் இருந்தது. அதைக் கடைசியில் சொல்கிறேன்.) எனவே, ‘அமுதசுரபி’ பத்திரிகையில் சேர்ந்துவிட்டேன்.

ஆனால், ஏழெட்டு மாத காலம் அங்கே பணியாற்றிவிட்டு, பின்பு மீண்டும் சாவியிடமே வந்தது ஒரு சுவாரஸ்யமான கதை. அதை மிக விரைவில் அடுத்த பதிவில் எழுதுகிறேன்.

சரி, ஏன் அந்த முறை திரும்பி வரக்கூடாது என்று முடிவெடுத்தேன்?

அத்தனை பேரின் முன்னிலையிலும் சாவி சிரித்துக்கொண்டே இதையேதான் யதார்த்தமாகக் கேட்டார்... “என்ன ரவி, ஒவ்வொரு முறையும் நீ கோவிச்சுக்கிட்டுப் போனா ஒரு மாசம், ரெண்டு மாசத்துக்குள்ள திரும்பி வந்துடுவே! இப்ப கொஞ்சம் கூடுதலா இடைவெளி விழுந்துடுச்சு போலிருக்கே? என்ன விஷயம்?”

“நான் இவங்க முன்னேற்றத்துக்கு இடைஞ்சலா இருக்கிறதா இவங்க நினைக்கிறாங்கன்னு புரிஞ்சுது. வேண்டாம். என்னால் இவங்க யாருடைய முன்னேற்றமும் தடைப்பட வேண்டாம். நான் யாருக்கும் தடைக்கல்லா இருக்க விரும்பலே.அதுதான் காரணம்”என்று நானும் அவர்கள் முன்னிலையிலேயே ஒளிவுமறைவின்றி பதில் சொன்னேன்.

அன்றைய என் சாவி சகாக்களில் திருமதி அனுராதா சேகர் மங்கையர் மலரில் இருக்கிறார்; திரு.சம்பத் நக்கீரனில் பணியாற்றுகிறார்.லே-அவுட் ஆர்ட்டிஸ்ட்டுகள் திரு.மோகனும் திரு.ராஜேந்திரனும் தினமணியிலும் தினமலரிலும் பணியாற்றிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். லோகநாயகி குமுதம் சிநேகிதியில் ஆசிரியராக இருக்கிறார். அப்போது எங்களுடன் பணியாற்றிய கார்ட்டூனிஸ்ட் ஹரன் இப்போதும் ஆனந்த விகடனிலும் சக்தி விகடனிலும் படங்கள் வரைந்துகொண்டு இருக்கிறார். (தினமணியில் கார்ட்டூன்கள் வரையும் ‘மதி’ பிறகு வந்தவர்). மதிப்புக்குரிய திரு.ராணி மைந்தன் பிபிசியில் செய்தித் தொகுப்பு செய்துகொடுத்துக்கொண்டு இருக்கிறார். விகடன் பிரசுரத்துக்கும் மொழி மாற்றங்கள் செய்து தருகிறார். சாவி நினைவு நாளன்று இவர்கள் அனைவரும் அநேகமாக ஒன்றுகூடப் போகிறார்கள். எனக்கே தெரியாமல் எனக்குத் தாழ்ந்த கண்ணோட்டம் இருந்ததா என இவர்களிடம் கேட்டுத் தெரிந்துகொள்ளலாம் என்று காத்திருக்கிறேன்.

“பெரும்பாலான பிரச்னைகளுக்குக் காரணம் நமது யூகங்கள்தான்!” என்று ஒரு பொன்மொழி உண்டு. அது ஷ்யாமா விஷயத்தில் சரியாகப் பொருந்தியிருக்கிறது. வேறென்ன சொல்ல?

.